Tijdens de genoemde uitzending, die ik pas op 5 dec. 2005 via het internet bekeek, verzocht u de kijkers tankstations te melden waar automobilisten te weinig brandstof ontvangen. Mijn antwoord is simpel: alle tankstations. Om mijn reactie beknopt te houden licht ik deze toe met de prijsopbouw van 1 liter Euro ongelode benzine. Volgens
www.shell.nl bedraagt de kale prijs circa 48 cent, de belasting ongeveer 89 cent, dus 137 cent in totaal (peildatum 1 nov. 2005). Zonder belasting zouden automobilisten voor 137 cent niet 1 liter maar 2,85 liter benzine kunnen tanken: 185% meer. De belasting op benzine is dus bijna 10 keer zo hoog als op de meeste andere producten, waar 19% voor is verschuldigd. Daarnaast worden automobilisten ook nog belast met BTW bij aanschaf en onderhoud, BPM, wegenbelasting, parkeerboetes, snelheidsboetes. En omdat dit allemaal natuurlijk nog niet genoeg is, komt daar straks de kilometerheffing bij die volgens minister Peijs 12 miljard extra moet opbrengen.
Slechts een fractie van deze overheidsinkomsten komt ten goede aan het wegennet, naar mijn informatie circa 10%. De rest komt terecht in een bureaucratisch apparaat waar de vermaledijde “Brusselse” bureaucratie bij verbleekt. Voor een bevolking van 16,3 miljoen schijnt Nederland zeker evenveel beleidsbepalende ambtenaren te hebben als de EU met 459 miljoen inwoners.
Hebben we in Nederland al die schippers aan de wal wel nodig? In allerlei sectoren voelen de mensen op de werkvloer zich bedreigd en gedemotiveerd door de vaak onkundige en doorgaans overmatige bemoeizucht van deze bureaucraten. Denk bijvoorbeeld aan gezondheidszorg, onderwijs, politie, justitie en publieke omroep. Voor hun negatieve bijdragen aan onze samenleving krijgen deze bureaucraten ook nog eens forse salarissen, omdat ze die vaak zelf kunnen bepalen. Zo blijft er minder geld over voor echte noden.
Uw uitzending gaat dus aan het echte probleem voorbij. U onderzoekt immers wel de particuliere sector waar u misschien enkele tienden van procenten vindt, maar u vergoelijkt de veel grotere verspilling in de publieke sector (in de ruime zin van het woord). Een voorbeeld dus van “penny wise and pound foolish”.
De tendens om vooral de particuliere sector aan te pakken en de publieke sector te ontzien valt ook in andere afleveringen van “Radar” op. Is dit te verklaren met de spreuk “Diens brood men eet, diens woord men spreekt”? Houdt u de overheid uit de wind uit ontzag voor uw belangrijkste financier?