witte angora schreef:300 gratis sms-jes is gratis toch?!?!?
Ik snap het helemaal, denk ik.
Je snapt het, zeker weten!
Wat ik met mijn kinderen (weliswaar stiefkinderen, maar voor mijn gevoel waren het mijn eigen kinderen) deed, was het volgende. Als ze iets gedaan hebben wat niet mocht, gaf ik ze een waarschuwing, en vertelde er meteen bij wat voor straf ze zouden krijgen als ze de regel tóch overtraden.
Die van mij is ook zo, maar hij weet ook drommels goed wanneer hij tever gaat! Van mij is hij nog wel onder de indruk, ik doe nl altijd wat ik zeg al vind ik het vaak drommels zielig omdat hij het niet overziet.
In het begin was het lachen gieren brullen natuurlijk, maar vanwege mijn autisme (

)

ik ook
[
kan ik behoorlijk consequent zijn, en dat merkten ze dan ook. Na verloop van tijd wisten ze dat, als ze een waarschuwing kregen, het ook menens was. Feitelijk hadden ze dan een keuze, namelijk: stoppen, of doorgaan, en een straf krijgen. Feitelijk verleende ik ze, door hen een keuze te geven, een stukje waardigheid. En daarbij hadden ze een stuk structuur, omdat ze wisten waar ze aan toe waren.
Hier precies zo. Ik ben er 1 van de 3 rrr-en

, disipline!! helemaal goed zeker met een man bij de Natres. Maar 1 met een stoornis kan zo sniekie zijn, liegen of het gedrukt staat en dan nog boos worden als je hem niet gelooft
Moet ik er wel bij zeggen dat het allemaal erg kortdurend was. Wat ik tussen de middag bijvoorbeeld als waarschuwing gaf, gold natuurlijk niet meer ná de middag.
Nee, dat is te lang.
Met de jongste gaf het eigenlijk geen problemen. De oudste overtrad wel eens bewust een regel, om me even uit te proberen. Als hij dan de aangekondigde straf kreeg, was hij nog dolgelukkig ook.
Er is er hier ook maar 1 van de 4. Maar die ene vreet alle energie voor die andere 3 op. En dat vind ik wel jammer. Hij wint er niks mee, alleen verwijtende blikken dat niemand meer op de computer mag.
Met een jongetje op school (ik was een tijdje overblijfkracht) was het een stukje complexer, en het ging om een redelijk ernstig iets. Met hem had ik een afspraak (een heuse mannendeal, hij was immers 7) gemaakt, en de eerste twee weken herinnerde ik hem iedere dag even aan de afspraak. De eerste twee of drie keer dat ik hem vroeg of hij zich aan de 'deal' zou houden moest hij héél even nadenken wat die deal ook weer was, en dan was het heel enthousiast: "Jaaaah".
Daarna was het twee keer per week, één keer per week, eens in de twee weken. En dat ging toen ook erg goed. Het manneke is niet meer in herhaling gevallen.
Dat is wel fijn dat het gelukt is met hem. Ik ben griezelig streng, gadver is al uit den boze, Is mijn opvoeding denk ik. Standaard roep ik mn ma na"wat hoor ik daar"? Ik vind zelfs hem laten werken al...
Op het gevaar af dat ik nu even de plank mis sla:

kan jij niet weten hoor maar je slaat mis. Ik leg weinig uit. Sommige dingen zijn gewoon zo, leer ermee leven!
sommige kinderen moet je niet teveel uitleggen, maar gewoon duidelijke afspraken maken, en daar consequent aan vasthouden.
Mijn dochter en ik zaten te snikken. Hij ging zelf helpen met zijn Lego uit zijn kamer halen. Ik vond het zo triest dat mijn dochter het gedaan heeft met hulp van hem zelf. Hij zag(op dat moment)ook wel dat hij het verkeerd gedaan had. Het klinkt mss slap, maar zo kent niemand mij. Ik ben juist een soort van kreng als ik er van baal. Maar als mijn kids ongelukkig zijn door wat dan ook, dan ben ik nog ongelukkiger.