Radar

En dit is dé uitspraak waar het mis gaat. Volgens jou is iets 100% in orde, wanneer het in de wet staat. Daar valt niet aan te tornen bij jou.

Ik maak onderscheid tussen een politieke en juridische discussie. Het eerste gaat over hoe het zou moeten zijn en het laatste gaat over hoe het is. Daarnaast maak onderscheid tussen meningen en feiten. U vermengt deze zaken met elkaar en daarom komt u tot uistpraken als hier onder.

Ken je Vrouwe Justitia? In jouw geval hoef ze de weegschaal niet meer vast te houden omdat die toch alle gewicht aan één kant heeft zitten.

Dat u iets onredelijk vind wil nog zeggen dat het daarom ook onredelijk is.

Als ik iets zou verkopen en ik zeg er DUIDELIJK bij dat ik geen leentoestel heb en dat mijn produkt slechts 5 dagen mee gaat, dan heeft de klant TOTAAL GEEN recht om te vragen om een leentoestel/koopontbinding wanneer het zijne na 5 dagen stuk is. Hij WEET wat de dienst is, hij kent de voorwaarden, en daar gaat hij mee akkoord. Als het later niet bevalt dan kan de wet nog zoveel zeggen, maar gelijk heeft hij niet.

De verkoper die roept "regel 1 ik heb gelijk en regel 2 als ik geen gelijk heb zie dan regel 1" is onredelijk bezig. De wet geeft de verkoper niet de mogelijkheid om van het dwingende consumenten recht af te wijken. U kunt wel vinden dat de koper geen rechten heeft, maar de rechter gaat daar over en die komt echt tot een ander oordeel.

Waar is de winkelierautoriteit die winkeliers tegen frauderende klanten beschermt?

De consumentenautoriteit is juist een steun in de rug voor kleine ondernemers. Ikbenik beklaagt zich regelmatig over de marge. Door de grote ondernemer aan te pakken gaat dze in de hele markt omhoog. Een winkelerautoriteit die winkeliers tegen frauderende consumtenten beschermd is overbodig omdat consumenten geen geldige algemene voorwaarden hanteren.

Ik ben vóór eerlijke behandelingen over en weer en de wet doet daar niet aan mee.

Ik krijg dus de indruk dat u alleen vóór eerlijke behandelingen als u mag bepalen wat eerlijk is.

Dus als dit contract getekend is, kan de klant de order niet meer annuleren en is hij verplicht om dit af te nemen.

Het gaat hier dan om een contract dat in de winkel wordt gesloten. De koper kan onder dit contract uit wanneer de verkoper in verzuim is. De koper stuurd u dan op een gegeven moment een ingebrekenstelling toe waarin hij u nog een paar weken geeft om aan uw verplichtingen te voldoen. Na deze periode is ontbinding een van de opties.

Quote:
Wanneer moet een winkelier een leentoestel uitgeven?

Wanneer een consument daarom vraagt.

Als een consument bij mij komt en hij vraagt gelijk om een leencomputer, dan zal ik hem die niet verstrekken.

Bij hinder op de langere termijn zal ik heus wel iets regelen, maar het lijkt alsof iemand een dagje zonder computer moet doen dat er dan gelijk een leencomputer beschikbaar is.

De consument klaagt wel dat er bijna geen leencomputers beschikbaar zijn, maar dat is wel hun eigen schuld.
Ik ken winkeliers die hier hele nare ervaringen mee hebben.
Zoals dat de onderdelen van een computer verwisseld worden.
Dus een kapotte harde schijf wordt teruggeplaatst e.d.
Steeds meer ondernemers stellen geen leentoestellen beschikbaar, omdat steeds meer consumenten de bruikbare onderdelen eraf of eruit halen.

Recht of geen recht, wet of geen wet. Zolang dat de consumenten zich met de leentoestellen zich misdragen, zullen steeds minder een leentoestel beschikbaar stellen.

Heel veel ondernemers hebben hier last van.
Ik ben het zelf nog niet tegengekomen, maar als ik een leencomputer beschikbaar zou stellen en hij komst dan steeds kapot terug, dan krijgen de klanten geen leentoestellen meer mee. En huren is er dan ook niet meer bij.

Ik hoop dat je dit begrijpt.

Ik maak onderscheid tussen een politieke en juridische discussie. Het eerste gaat over hoe het zou moeten zijn en het laatste gaat over hoe het is. Daarnaast maak onderscheid tussen meningen en feiten. U vermengt deze zaken met elkaar en daarom komt u tot uistpraken als hier onder.

Jij vind dat iets goed is omdat het in de wet staat. Daar is geen discussie over te voeren met jou, ook niet over uitzonderingen.

Dat u iets onredelijk vind wil nog zeggen dat het daarom ook onredelijk is.

En dat is ook zo met een wet. Precies wat ik aan toon. Omdat iets in een wet staat, en anderen het dus goed vinden, wil nog niet zeggen dat het goed IS.

De verkoper die roept "regel 1 ik heb gelijk en regel 2 als ik geen gelijk heb zie dan regel 1" is onredelijk bezig. De wet geeft de verkoper niet de mogelijkheid om van het dwingende consumenten recht af te wijken. U kunt wel vinden dat de koper geen rechten heeft, maar de rechter gaat daar over en die komt echt tot een ander oordeel.

Dat heeft niets met die stelling te maken. Als ik iets maak dan moet het aan MIJN eisen voldoen. Wanneer ik het verkoop en een ander gaat akkoord met de gebreken en wilt er ZELF de prijs voor betalen, dan kun je zeggen wat je wilt, maar niet dat ik fout ben.

Ik krijg dus de indruk dat u alleen vóór eerlijke behandelingen als u mag bepalen wat eerlijk is.

En ik krijg de indruk dat jij de wet naar de letter na wilt leven en nog nooit van een compromis hebt gehoord. Bij jou lijkt er alleen zwart of wit te bestaan terwijl dat niet bij iedereen zo is. En ja, de wet is zwart/wit, daarom werkt hij niet altijd.

Ik ben het zelf nog niet tegengekomen, maar als ik een leencomputer beschikbaar zou stellen en hij komst dan steeds kapot terug, dan krijgen de klanten geen leentoestellen meer mee. En huren is er dan ook niet meer bij. Ik hoop dat je dit begrijpt.

Dat is een probleem waar ik het volste begrip voor heb, maar ik denk dat er een andere oplossing voor is. Voor 70 euro kan u een computer met monitor met een jaar garantie kopen. Vervolgens zet u een borg op bij het uitlenen. Komt de computer stuk terug dan krijg de klant de borg niet terug.

Komt de computer stuk terug dan krijg de klant de borg niet terug.

Dan krijg je weer die discussie dat de consument weer de dupe is.
En dat de consument weer beperkt wordt.

Steeds meer garages geven geen leenauto meer uit, omdat de consument (je weet wel, diegene die niets kapot maken) zo nodig de spullen moeten ruilen.

De consumenten moeten stoppen met dat schijnheilige gedoe!
Als ze iets kapot maken, moeten ze het gewoon zeggen en niet hun bek houden en hoog en laag beweren dat zij het niet gedaan hebben.

Door dit gedoe stoppen steeds meer bedrijven met het uitlenen van leenapparaten.

De wet kan ons wel verplichten om een leenapparaat te geven, maar als de consument het steeds nodig vindt om de boel te slopen, dan is de extra service gewoon afgelopen!

Nogmaals:
Steeds meer bedrijven zijn gestopt met het uitgeven van leenapparaten, puur omdat gebleken is dat 80% van de apparaten kapot terugkomen en dat het de bedrijven teveel geld kost.

Als de consumenten zich weten te gedragen en de spullen gewoon heel laten en niet de bruikbare spullen eraf halen en hun eigen defecte spullen monteren, dan zullen de bedrijven weer overwegen om leenapparaten uit te lenen.

Ik heb in de wet géén regel naar de winkelier gezien waarin hij verplicht wordt om een leentoestel beschikking te stellen.

Het is ook vooral HCC die dit wel vindt.
En als HCC van mening is dat je bij een reparatie een leentoestel hoort te krijgen en als de winkelier deze niet heeft dat je dan op zijn kosten een leentoestel mag huren, komt helemaal van HCC zelf af.

Wat HCC dan ook zegt, het is geen wet.


Daarnaast is het ook zo dat als een klant bij mij een computer komt brengen en hij gelijk een leentoestel mee wilt nemen, zal ik dit niet inwilligen.
Want als de computer binnen 2 a 3 dagen gerepareerd is, dan krijgt hij géén leencomputer mee.

Quote:
Wanneer moet een winkelier een leentoestel uitgeven?

Wanneer een consument daarom vraagt.

Zo werkt dat dus niet.

De crux zit hem er nu net in dat er bij zakelijk gebruik van de wetten mag worden af geweken. In uw algemene voorwaarden mag u zetten dat de zakelijke gebruiker er zelf voor moet zorgen. Dit kan mogelijk onredelijk bezwarend zijn voor een (hele) kleine ondernemer.

Ik heb het niet over de zakelijke klant.
Ik heb het over de particuliere klant.
Uit ervaring kan ik spreken dat een particuliere klant rustig een paar dagen zonder computer kan.
De zakelijke klant niet. Dus bij spoedreparaties gaan zakelijke klanten voor.

Quote:
Ik verkoop bijvoorbeeld 4 beamers per jaar. Dus moet ik dan gelijk een beamer aanschaffen voor het geval dat een beamer het begeeft?

Nee huren mag ook. U zou eventueel ook met andere winkels een aantal leen apparaten kunnen delen.

Huren is geen optie!

Jij hebt de mening dat een ondernemer in zo'n geval maar bakken met geld moet uitgeven om de klant een leentoestel te verstrekken. Want een consument mag geen hinder ondervinden.

Want dan had de verkoper maar goede producten moeten verkopen.

Daar heb ik twee antwoorden op:
- Als winkelier laat ik de troep al links liggen, maar er kan altijd iets mis gaan. Dat is nooit te voorkomen. Dus met het beste merk kan er altijd wel iets mis gaan. Dit valt niet onder de categorie dat de winkelier bewust troep verkoopt, maar in de categorie dat met iedere product wel eens iets mis kan gaan.
Jij wilt de consument overdreven beschermen, wel over de ruggen van de winkelier heen!
Je kunt nu eenmaal niet alle schuld in de schoenen van de winkelier schuiven. En dat doe jij wel.
Want jouw antwoord is gelijk: Had de winkelier maar goede en betrouwbare producten moeten leveren.

- Ten tweede is de consument niet meer geïnsteresseerd in kwaliteitsproducten, maar kopen op dit moment steeds meer troep.
De reden hiervan is dat de prijs laag is.

Persoonlijk vind ik dat de consument wat dit betreft heel onredelijk is tegenover de winkelier.

Ik heb in de wet géén regel naar de winkelier gezien waarin hij verplicht wordt om een leentoestel beschikking te stellen.

Dit volgt uit de zinsdele "zonder ernstige overlast voor de koper" uit artikel 7:21 BW en het recht om gevolgschade te verhalen op de verkoper dat volgt artikel 7:24 BW. Een leentoestel is over het algemeen een goedkopere optie voor de winkelier dan de gevolgschade, in de vorm van huur, vergoeden en is een middel waarmee de verkoper iets kan ondernemen om ernstige overlast te beperken of voorkomen.

Zo werkt dat dus niet.

Hoe dan wel? Uit de informatie leenexemplaar van de ConsuWijzer maak ik op dat je recht op een leenexemplaar wanneer je twee weken zonder TV moet zitten.

Je kunt nu eenmaal niet alle schuld in de schoenen van de winkelier schuiven. En dat doe jij wel.

Het gaat niet om schuld maar verantwoordelijkheid. De plichten en zorgen die de winkelier volgens de wet heeft na de koop in het geval van een ondeugelijke product. De winkelier mag en kan deze kosten verhalen op de fabrikant. Elders is wat geopperd over de winkel autoriteit. In plaats van consumenten aanpakken, wat mij niet haalbaar lijkt, zouden zij de fabrikanten kunnen aanpakken.

Ten tweede is de consument niet meer geïnsteresseerd in kwaliteitsproducten, maar kopen op dit moment steeds meer troep.
De reden hiervan is dat de prijs laag is.

Hierom zeggen dat de consument schuld/verantwoordelijkheid heeft aan de ondeugelijkheid van product is net zo iets als zeggen dat de winkelier schuld/verantwoordelijk heeft aan het feit dat de consument niet kan betalen omdat hij in financiele problemen zit. De consument hoeft niet in te staan voor de verplichtingen van de verkoper. Net zoals de winkelier niet hoeft in te staan voor de verplichtingen van de consument.

Dit volgt uit de zinsdele "zonder ernstige overlast voor de koper" uit artikel 7:21 BW en het recht om gevolgschade te verhalen op de verkoper dat volgt artikel 7:24 BW.

Als bij een computer de harde schijf defect gaat en de koper heeft dus ook veel bestanden erop staan en deze zijn niet meer terug te halen, dan is dat dus hele ernstige overlast.
Echter kan ik daar weinig aan doen.
Het enige wat ik kan doen is een nieuwe harde schijf plaatsen en windows installeren.
Als dit binnen de garantieperiode gebeurd dan zijn hier geen kosten aan verbonden. Gebeurd dit buiten de garantieperiode, dan zal de klant voor de harde schijf moeten betalen en ook volledig voor het uurloon.

In zo'n geval zal de klant dan geen leencomputer krijgen en na 1 a 3 dagen heeft de klant weer beschikking over zijn eigen computer.

zonder ernstige overlast voor de koper

Soms ontkom je er niet aan.

Hoe dan wel? Uit de informatie leenexemplaar van de ConsuWijzer maak ik op dat je recht op een leenexemplaar wanneer je twee weken zonder TV moet zitten.

Als de overlast langer duurt dan twee weken dan moet er een oplossing gevonden worden.

Het gaat niet om schuld maar verantwoordelijkheid. De plichten en zorgen die de winkelier volgens de wet heeft na de koop in het geval van een ondeugelijke product. De winkelier mag en kan deze kosten verhalen op de fabrikant.

Als er een product kapot gaat en de fabrikant is duidelijk nalatig geweest dan is de winkelier niet verantwoordelijk voor de misstappen van de fabrikant, maar de fabrikant is ten aller tijden zelf verantwoordelijk en aansprakelijk voor wat hij produceerd.

Tuurlijk heeft de winkelier de keuze om troep te verkopen of niet.
Als de winkelier bewust ondeugelijke producten verkoopt, is hij daar compleet verantwoordelijk voor.

Echter als een winkelier goede producten verkoopt en het gebeurd eens een keer dat er iets mis gaat en de winkelier kan daar zelf niets aan doen, moet niet naar de winkelier gewezen worden met de woorden:
Jij hebt een ondeugelijk product geleverd en je moet er voor boeten!

Want in de praktijk gebeurd dat dus wel!

Hierom zeggen dat de consument schuld/verantwoordelijkheid heeft aan de ondeugelijkheid van product is net zo iets als zeggen dat de winkelier schuld/verantwoordelijk heeft aan het feit dat de consument niet kan betalen omdat hij in financiele problemen zit. De consument hoeft niet in te staan voor de verplichtingen van de verkoper.

Wat ik hiermee bedoel is het volgende:

Sweex bijvoorbeeld maakt hele goedkope producten.
De kwaliteit is heel vaak om te huilen, zo slecht.
Als ik geen Sweex verkoop (wat ik ook niet doe) en de concurrent wel, dan gaan veel consumenten naar de concurrent om de troep te kopen.
Tegen mij zeggen ze dat ik te duur ben, maar ik weiger om troep te verkopen.

Dus de consument is wel degelijk verantwoordelijk voor zijn eigen koopgedrag en helemaal hoe de markt eruit komt te zien.

Het hypocriete van de consumenten vind ik dat ze wel klagen over zaken die troep verkopen en slechte service hebben, maar ze gaan daar wel massaal inkopen doen omdat de prijs zo laag is.

Men klaagt steen en been over het merk Packard-Bell!
Maar men koopt het massaal omdat het zo goedkoop is!

Als dit binnen de garantieperiode gebeurd dan zijn hier geen kosten aan verbonden. Gebeurd dit buiten de garantieperiode, dan zal de klant voor de harde schijf moeten betalen en ook volledig voor het uurloon.

Ik wil een nuance aanbrengen. Artikel 7:21 BW vereist dat het product kosteloos wordt gerepareerd of vervangen indien een product defect raakt binnen de normale levensduur en de consument aannemlijk kan maken dat het product ondeugelijk is.

Het gaat niet om schuld maar verantwoordelijkheid. De plichten en zorgen die de winkelier volgens de wet heeft na de koop in het geval van een ondeugelijke product. De winkelier mag en kan deze kosten verhalen op de fabrikant.

Als er een product kapot gaat en de fabrikant is duidelijk nalatig geweest dan is de winkelier niet verantwoordelijk voor de misstappen van de fabrikant, maar de fabrikant is ten aller tijden zelf verantwoordelijk en aansprakelijk voor wat hij produceerd.

Als er een product kapot gaat en de fabrikant is duidelijk nalatig geweest dan is de winkelier niet verantwoordelijk voor de misstappen van de fabrikant[/quote]

De winkelier heeft een ondeugelijk product verkocht aan de consument, niet de fabrikant, en daarom heeft daarom verplichtingen na de koop (= verantwoordelijkheid).

Tuurlijk heeft de winkelier de keuze om troep te verkopen of niet. Als de winkelier bewust ondeugelijke producten verkoopt, is hij daar compleet verantwoordelijk voor.

Echter als een winkelier goede producten verkoopt en het gebeurd eens een keer dat er iets mis gaat en de winkelier kan daar zelf niets aan doen, moet niet naar de winkelier gewezen worden met de woorden:
Jij hebt een ondeugelijk product geleverd en je moet er voor boeten!

Want in de praktijk gebeurd dat dus wel!

Ik ben niet met u eens dat de huidige wetten er voor zorgen dat de winkelieren moeten opdraaien voor de gevolgschade die hoort bij een ondeugelijk product. De wet geeft de winkelier het recht om de schade te verhalen op de eind verantwoordelijken. Voor dat u roept "maar dat is zo duur", dat is net zo duur voor de consument. Als de kosten de enige reden zijn waarom u dit roept, dan klopt dat dus niet, want dat zou dan de consument zijn.

Ik wil een nuance aanbrengen. Artikel 7:21 BW vereist dat het product kosteloos wordt gerepareerd of vervangen indien een product defect raakt binnen de normale levensduur en de consument aannemlijk kan maken dat het product ondeugelijk is.

De wetgever heeft dit mooi bedacht, alleen heeft hij een hele grote fout gemaakt.

De wetgever bedoelt dus hiermee dat de technische levensduur van een computer bijvoorbeeld 6 bedraagt.
Als in deze periode dus problemen zijn, dan moet dus de winkelier meebetalen.
Hierbij zijn twee hele grote punten:

- Voor de winkelier betekent dit door de zeer lage winstmarges dat er meer uitgaven zijn dan inkomsten.
Hierdoor zullen steeds meer bedrijven hun deuren moeten sluiten, omdat de handel stil komt te liggen.

- De fabrikanten geven na 1 tot 3 jaar niet meer thuis.
Voor de winkelier is dus dan de enige mogelijkheid om deze kosten bij de fabrikant te verhalen door naar de rechter te gaan.
Voor de kleinere zaken is dit onbegonnen werk.

Nu zal het je opvallen dat géén één winkel deze wetsregel naleeft.
En dat is maar goed ook!
Anders zouden alleen de hele grote dozenschuiverconcerns overblijven!

Door deze wetsregel aan de laars te lappen blijft de economie zoals die nu is.

Jij wijst steeds op de wetsregels, maar je wilt maar niet inzien dat sommige wetsregels totaal onzinnig zijn.

Ik wil een nuance aanbrengen. Artikel 7:21 BW vereist dat het product kosteloos wordt gerepareerd of vervangen indien een product defect raakt binnen de normale levensduur en de consument aannemlijk kan maken dat het product ondeugelijk is.

Als we vanuit gaan van de economische levensduur dan zijn de kosten nog te overzien en voor de consument betaalbaar.

Moeten we van de technische levensduur uitgaan, dan zullen de prijzen met 60% moeten stijgen om de kosten te kunnen betalen.

Als ik 1 advies mag geven:
Volg eens een bedrijfskundige en boekhoudkundige cursus.
Of nog beter: begin een eigen bedrijf.
Dan zul je merken wat jij verkondigd dat dat totaal ONMOGELIJK is.

Door de consument nu overdreven te gaan beschermen is het voor het bedrijfsleven onmogelijk om de regels na te leven. Domweg omdat het een gigantisch vermogen kost om dit te kunnen financiëren!

Zie dat toch eens in man!

Ik trek niet voor niets steeds aan de noodbel!

Jij kijkt steeds naar de wet.

De wet is theorie en een fantasiewereld.

Ik kijk steeds naar de werkelijkheid en naar de praktijk!

De wet is niet gebaseerd op de praktijk, maar puur gemaakt door de wetgever gemaakt die in een fantasiewereld leeft!

Ik vind gewoon dat de wet niet onredelijk is noch onmogelijk zou zijn. U heeft twee bezwaren.

1) Als de marge te laag is dan moeten winkeliers maar gewoon een hogere marge gaan rekenen. De consumenten autoriteit zou kunnen helpen om onwillige verkopers aan te pakken, zodat de rest niet te maken krijgt met oneerlijke concurrentie.

2) Fabrikanten geven niet thuis omdat er geen winkelier is dat hen voor de rechter sleept. De verkoper is verantwoordelijk voor zijn eigen gedrag, inclusief het nalaten daar van. Wanneer de verkoper in de schoenen zou staan van de fabrikant en de consument in de schoenen van de verkoper, dan zou u beweren dat de consument in deze verantwoordelijk is en klagen hypokriet is. Dan moet u ook consequent zijn en dit zelf ook niet doen.

U geeft vervolgens aan dat er geen enkele winkelier is die zich aan de wet houd. Dat is niet waar. De winkel paradigit (utrecht) doet dit wel.

U geeft vervolgens aan dat er geen enkele winkelier is die zich aan de wet houd. Dat is niet waar. De winkel paradigit (utrecht) doet dit wel.

Dus als de videokaart na 4 jaar kapot gaat dan vergoeden ze dan nog bijna de helft van een nieuw?

Als de marge te laag is dan moeten winkeliers maar gewoon een hogere marge gaan rekenen.

Veel winkeliers doen het tegenovergestelde! Om klanten te winnen!
De huidige consument accepteerd de hogere prijzen niet!
Zolang er winkeliers zijn die hele lage winstmarges rekenen, gaan ze daar naartoe!

Ik maak het zelf mee. Dat ze in mijn gezicht brullen dat ik te duur ben en dat ze nooit bij mij komen, omdat de concurrent veel goedkoper is.

De huidige consument heeft overal schijt aan, zolang ze maar de laagste prijs denken te betalen!

De consumenten autoriteit zou kunnen helpen om onwillige verkopers aan te pakken, zodat de rest niet te maken krijgt met oneerlijke concurrentie.

Doen ze niet. Want dan betaalt de consument niet meer de laagste prijs!

Even een vraag: kan iemand mij de definitie geven van 'ernstige overlast', zoals bedoeld in het wetsartikel van alfatrion naar verwijst?

Goede voorbeelden:
Je koelkast gaat kapot, en je houdbare goederen bederven hierdoor.
Je wasmachine is stuk, en je kan dus geen kleding meer wassen.

Helaas vinden consumenten tegenwoordig elk product van levensbelang. Of het nu gaat om een MP3 speler, GSM, (spel)computer of autoradio. Dit soort producten is in mijn ogen nog altijd luxe, geen noodzaak. Als zakelijke klant is een GSM of computer dan weer wel belangrijk, aangezien dit invloed kan hebben op de inkomsten van het bedrijf.

Even een vraag: kan iemand mij de definitie geven van 'ernstige overlast', zoals bedoeld in het wetsartikel van alfatrion naar verwijst?

Als de consument de computer heel erg hard nodig heeft en het valt uit. Dan heb je een ernstige overlast.

Als hij dan een dagje zonder computer moet, dan vindt hij dat onacceptabel en voor hem is dat een ernstige overlast.

Theoretisch is het een mooie uitspraak: zonder ernstige overlast.

In de praktijk is overlast nooit te vermijden.

Ik vind dat de wetgever hierin veel te ver doorschiet om de consument te beschermen.

Als ik bij een klant komt en de computer is uitgevallen en ik ben ermee bezig om de boel in orde te maken, dan heeft de klant altijd ernstige overlast. Dit is niet te voorkomen.

Als blijkt dat de reparatie wat langer duurt, dan wordt er gekeken hoe we de overlast dan tot het minimum kunnen beperken.
Maar overlast is er dan altijd.

Het gebeurd ook wel eens een keer dat een harde schijf totaal crasht en dat dan alle gegevens die erop staan verloren zijn.
Als de mensen dan geen backup gemaakt hebben, hebben ze zeer ernstige overlast.
En hier is dan helaas niets aan te doen.

Even een vraag: kan iemand mij de definitie geven van 'ernstige overlast', zoals bedoeld in het wetsartikel van alfatrion naar verwijst?

Volgens de van Dale is ernstig dat gene wat ingrijpend (diep doordringend en voelbaar) is. Ik heb zelf geen objectieve definitie.

Je wordt volledig begrepen ikbenik:

Verkopers willen geen service verlenen, of het ongemak van de klant beperken wanneer de verkopende partij het verknalt.


Kritiek van de klant wordt door de verkoper zeker niet onvangen met oprechte bereidwilligheid om het probleem op te lossen, maar met egoistische smoesjes.

De klant kan de moord stikken; het enige dat voor de verkoper telt is geld.

En het enige dat de klant wilt is een produkt.

Je hebt twee partijen die ruilen. Het ene produkt kan niet stuk (geld) en het andere meestal wel. Beide partijen zijn het met elkaar eens wanneer er geruild wordt, maar wanneer er een artikel stuk gaat ligt de verantwoordelijkheid ervoor ineens bij de ander. Van ruilen komt huilen.

Sorry Willemsch, maar er zijn twee partijen in een koop en beide heben tegenstrijdige en juist gelijke belangen. Namelijk zo min mogelijk betalen voor de anders artikel.

Je wordt volledig begrepen ikbenik:

Verkopers willen geen service verlenen, of het ongemak van de klant beperken wanneer de verkopende partij het verknalt.


Kritiek van de klant wordt door de verkoper zeker niet onvangen met oprechte bereidwilligheid om het probleem op te lossen, maar met egoistische smoesjes.

De klant kan de moord stikken; het enige dat voor de verkoper telt is geld.

Je ziet het totaal verkeerd!

Ik geef service en dat zal ik blijven doen.

Jouw reactie is dat ik dan altijd mijn knip moet trekken. Maar zo werkt het dus niet.

De werkelijke reden dat ik algemene voorwaarden hanteer is me zelf in te kunnen dekken tegen de echte hufters.

Jij hebt een beeld voor je dat de consument zielig is en nooit de boel oplicht!

De werkelijkheid is helaas anders.

Voor alle duidelijkheid:
Ik bedoel hiermee niet de consument in het algemeen, maar de rotte appels tussen de consument.

Ik zal een voorbeeld geven, misschien wordt het dan duidelijker wat ik bedoel:

Ik zet altijd op de facturen de serienummers.
Dit is een wijze les die ik geleerd heb van andere winkeliers. Die deden dat niet en het gevolg bleef niet uit.

Iemand koopt een computer. Een kennis heeft thuis een kapotte harde schijf en de harde schijf wordt verwisseld.
De koper gaat terug naar de winkel en daar blijkt dat de harde schijf kapot is. De koper probeert hiermee de kapotte harde schijf onder garantie om te wisselen.
De winkelier vertrouwt het niet, maar door gebrek aan bewijs moet hij de harde schijf omruilen.

Dit is géén fantasie. Dit is de keiharde werkelijkheid.
Zo brutaal zijn sommige consumenten.

En voor die groep consumenten en alleen voor die groep, proberen wij ons te wapenen.

Want fraude komt heel veel voor.

Zelf heb ik er geen last van omdat ik de serienummers noteer.
Die serienummers staan bij de klant op de factuur en bij mij in het systeem.