de boekhoudtrucs van Dexia
Geplaatst: 22 okt 2011 17:09
Dexia heeft kennelijk tijdens haar Nederlandse avontuur (2000-2008) goed uit haar criminele doppen gekeken en afgekeken van Aegon. Dexia is dit millennium gewoon verder gegaan met ''papieren geld'' verschuiven tegen ''levering' van ''aandelen''. In Belgie zijn ze er kennelijk beduusd van. De oplettende lezer ontdekt nu ook waarom in Nederland de AFM in 2006 maar geen echte vinger achter de (gestelde) aankoop van de effecten bij aandelenlese kon (of wilde ?) krijgen en AFM en Gerechtshof vervolgens maar de natte vinger in de lucht stak. Gebakken-lucht-financiering die aan het licht zou komen, schrikte toen ook de AFM te zeer af. De truc anno 2008 van Dexia:zelffinanciering (autofinancing) Kunstmatige verhoging van de eigen kapitaalbasis en daarmee de rating !
« De rechtbank wacht‘
Als het niet verboden is, mag het’, denken ze bij Dexia.
Lenen om aandelen te kopen: Belgisch surrealisme op zijn best.
Danny Carleer
Bij een aandelenlease leent iemand geld om daar effecten mee te kopen. De kredietnemer betaalt een rente en eventueel is er ook een periodieke aflossing van de schuld voorzien. Als de aangekochte aandelen in waarde stijgen is er niets aan de hand; integendeel. De effecten zelf vormen het onderpand.
In Nederland is deze manier van handelen zeer populair geweest. In de jaren voor de eeuwwisseling waren onder meer ABN-Amro, Fortis (via dochter GroeiVermogen NV), Aegon (via de Bank Labouchère, Legio Lease en Spaarbeleg), de onvermijdelijke DSB, Delta Lloyd en Nationale Nederlanden daarmee bezig. Ongelooflijk maar waar: bij onze noorderburen waren er fiscale voordelen verbonden aan deze knoeiboel: de rente was aftrekbaar en de dividenden vrijgesteld!
In 2001 ontplofte daar de ‘aandelenlease-affaire’ omdat veel deelnemers ten gevolge van de dotcom-beurscrash enorme verliezen moesten slikken. Honderdduizenden mensen bleken in de val te zijn getrapt. De meeste aandelenlease-contracten waren verkocht door slijmgladde verkopers van Legio Lease, een dochter van de Bank Labouchère.
‘Vermogensversneller, korting kado, winstverdriedubbelaar, sprintplan, etc.’ waren toen veel gebruikte termen bij het aansmeren van contracten. Dat gebeurde vaak telefonisch.
In augustus 2000 werd de Bank Labouchère door Aegon verkocht aan … Dexia. Aegon had de wolk wellicht zien hangen en Dexia legde maar wat graag een smak geld op tafel voor Labouchère. Het bekwam François Narmon en de zijnen zeer slecht. In 1999, 2000 en in 2001 had de Nederlandse beurswaakhond Autoriteit Financiële Markten (AFM) nochtans al zitten blaffen, maar op de Pachecolaan hadden ze niks gehoord. De Belgische politici, die daar ook deel uitmaakten van de raad van bestuur, hadden van zoiets weinig kaas gegeten.
De AFN had gemerkt dat ook de reclame niet voldeed aan de regels. In 2003 bedacht de AFM Dexia Nederland met boetes voor misleidende reclame, het hanteren van onjuiste aan- en verkoopkoersen, ‘cold calling’ (zonder toestemming potentiële klanten telefonisch benaderen) en het ernstig tekortschieten bij de zorgplicht. Veel mensen voelden zich misleid of opgelicht en dienden klacht in. Dexia moest toen heel wat geld op tafel leggen en de Nederlanders hadden geen zin meer in Dexia. Labouchère ging helemaal onder tijdens de juridische slag en enkele jaren later werd Dexia Nederland door het Brusselse moederhuis helemaal opgedoekt.
Wat we nu vernemen over de kredieten die Arco, Ethias en de Gemeentelijke Holding bij Dexia aangingen om aandelen van Dexia (!) te kopen is allemaal erg vergelijkbaar. De constructies verschillen niet zoveel van degene die de aandelenlease-affaire hebben veroorzaakt. Dexia aanvaarde de eigen aandelen als onderpand voor leningen bij Dexia die aangegaan werden door Dexia-aandeelhouders om Dexia-aandelen te kopen … Hallo ?
Surrealistisch? Volgens mij wel … en geen klein beetje.
Deze zaak is niet nieuw, maar de Standaard komt er vandaag op terug en titelt: Dexia gaf leningen om Dexia-aandelen te kopen’
Op gezag van de Financial Times schrijven ze dat het gaat over een bedrag van 1,5 miljard euro dat Arco en de Gemeentelijke Holding leenden en dat daarna gebruikten om ook in volle financiële crisis aandelen van Dexia te kopen. Het minste wat je kan stellen is dat op deze manier de kapitaalbasis van Dexia kunstmatig werd verhoogd.
In feite is dat dus nog erger dan de aandelenlease: daar wisten de klanten niet dat ze het geleende geld in aandelen van een kwakkelende bank staken. Arco, Ethias en de Gemeentelijke Holding wisten dat wel en dat is redelijk hallucinant. Voor de holding zou het gaan over 1,2 miljard euro tijdens de periode 2006-2008, voor Arco – nota bene de coöperatieve holding van de arbeidersbeweging ACW – slechts over 275 miljoen. Maar dan nog … ook om dat geld bijeen te krijgen moet er hard worden gewerkt. Dat weten ze bij de vakbond. Door de Financial Times om een reactie gevraagd, geeft de Gemeentelijke Holding het bestaan van de constructie toe.
De Financial Times schrijft dat Dexia zo kunstmatig zijn kapitaalniveaus verhoogde en heeft het over een ‘onorthodoxe manier’ om zich te financieren, want in feite leende Dexia geld om een kapitaalverhoging van zichzelf te financieren. Deze praktijk zou dus niet in strijd zijn geweest met de Belgische wetgeving en wellicht daardoor bleven onze beurswaakhonden netjes in hun hok. Ondertussen heeft de Europese Unie dit kunst- en vliegwerk verboden.
Vandaag schrijft De Morgen dat het Brusselse parket ‘voorlopig geen graten ziet’ in de financieringsmethode. De krant schrijft dat de praktijk zoals hierboven beschreven verboden was tot eind 2008 en dat begin 2009 door een wetswijziging ‘dergelijke transacties onder bepaalde voorwaarden mogelijk werden.’ Deze timing is meer dan verdacht, maar het Brussels parket zegt ‘vorlopig geen probleem te zien’.
« De rechtbank wacht‘
Als het niet verboden is, mag het’, denken ze bij Dexia.
Lenen om aandelen te kopen: Belgisch surrealisme op zijn best.
Danny Carleer
Bij een aandelenlease leent iemand geld om daar effecten mee te kopen. De kredietnemer betaalt een rente en eventueel is er ook een periodieke aflossing van de schuld voorzien. Als de aangekochte aandelen in waarde stijgen is er niets aan de hand; integendeel. De effecten zelf vormen het onderpand.
In Nederland is deze manier van handelen zeer populair geweest. In de jaren voor de eeuwwisseling waren onder meer ABN-Amro, Fortis (via dochter GroeiVermogen NV), Aegon (via de Bank Labouchère, Legio Lease en Spaarbeleg), de onvermijdelijke DSB, Delta Lloyd en Nationale Nederlanden daarmee bezig. Ongelooflijk maar waar: bij onze noorderburen waren er fiscale voordelen verbonden aan deze knoeiboel: de rente was aftrekbaar en de dividenden vrijgesteld!
In 2001 ontplofte daar de ‘aandelenlease-affaire’ omdat veel deelnemers ten gevolge van de dotcom-beurscrash enorme verliezen moesten slikken. Honderdduizenden mensen bleken in de val te zijn getrapt. De meeste aandelenlease-contracten waren verkocht door slijmgladde verkopers van Legio Lease, een dochter van de Bank Labouchère.
‘Vermogensversneller, korting kado, winstverdriedubbelaar, sprintplan, etc.’ waren toen veel gebruikte termen bij het aansmeren van contracten. Dat gebeurde vaak telefonisch.
In augustus 2000 werd de Bank Labouchère door Aegon verkocht aan … Dexia. Aegon had de wolk wellicht zien hangen en Dexia legde maar wat graag een smak geld op tafel voor Labouchère. Het bekwam François Narmon en de zijnen zeer slecht. In 1999, 2000 en in 2001 had de Nederlandse beurswaakhond Autoriteit Financiële Markten (AFM) nochtans al zitten blaffen, maar op de Pachecolaan hadden ze niks gehoord. De Belgische politici, die daar ook deel uitmaakten van de raad van bestuur, hadden van zoiets weinig kaas gegeten.
De AFN had gemerkt dat ook de reclame niet voldeed aan de regels. In 2003 bedacht de AFM Dexia Nederland met boetes voor misleidende reclame, het hanteren van onjuiste aan- en verkoopkoersen, ‘cold calling’ (zonder toestemming potentiële klanten telefonisch benaderen) en het ernstig tekortschieten bij de zorgplicht. Veel mensen voelden zich misleid of opgelicht en dienden klacht in. Dexia moest toen heel wat geld op tafel leggen en de Nederlanders hadden geen zin meer in Dexia. Labouchère ging helemaal onder tijdens de juridische slag en enkele jaren later werd Dexia Nederland door het Brusselse moederhuis helemaal opgedoekt.
Wat we nu vernemen over de kredieten die Arco, Ethias en de Gemeentelijke Holding bij Dexia aangingen om aandelen van Dexia (!) te kopen is allemaal erg vergelijkbaar. De constructies verschillen niet zoveel van degene die de aandelenlease-affaire hebben veroorzaakt. Dexia aanvaarde de eigen aandelen als onderpand voor leningen bij Dexia die aangegaan werden door Dexia-aandeelhouders om Dexia-aandelen te kopen … Hallo ?
Surrealistisch? Volgens mij wel … en geen klein beetje.
Deze zaak is niet nieuw, maar de Standaard komt er vandaag op terug en titelt: Dexia gaf leningen om Dexia-aandelen te kopen’
Op gezag van de Financial Times schrijven ze dat het gaat over een bedrag van 1,5 miljard euro dat Arco en de Gemeentelijke Holding leenden en dat daarna gebruikten om ook in volle financiële crisis aandelen van Dexia te kopen. Het minste wat je kan stellen is dat op deze manier de kapitaalbasis van Dexia kunstmatig werd verhoogd.
In feite is dat dus nog erger dan de aandelenlease: daar wisten de klanten niet dat ze het geleende geld in aandelen van een kwakkelende bank staken. Arco, Ethias en de Gemeentelijke Holding wisten dat wel en dat is redelijk hallucinant. Voor de holding zou het gaan over 1,2 miljard euro tijdens de periode 2006-2008, voor Arco – nota bene de coöperatieve holding van de arbeidersbeweging ACW – slechts over 275 miljoen. Maar dan nog … ook om dat geld bijeen te krijgen moet er hard worden gewerkt. Dat weten ze bij de vakbond. Door de Financial Times om een reactie gevraagd, geeft de Gemeentelijke Holding het bestaan van de constructie toe.
De Financial Times schrijft dat Dexia zo kunstmatig zijn kapitaalniveaus verhoogde en heeft het over een ‘onorthodoxe manier’ om zich te financieren, want in feite leende Dexia geld om een kapitaalverhoging van zichzelf te financieren. Deze praktijk zou dus niet in strijd zijn geweest met de Belgische wetgeving en wellicht daardoor bleven onze beurswaakhonden netjes in hun hok. Ondertussen heeft de Europese Unie dit kunst- en vliegwerk verboden.
Vandaag schrijft De Morgen dat het Brusselse parket ‘voorlopig geen graten ziet’ in de financieringsmethode. De krant schrijft dat de praktijk zoals hierboven beschreven verboden was tot eind 2008 en dat begin 2009 door een wetswijziging ‘dergelijke transacties onder bepaalde voorwaarden mogelijk werden.’ Deze timing is meer dan verdacht, maar het Brussels parket zegt ‘vorlopig geen probleem te zien’.