Irritatie baas
Geplaatst: 23 mei 2012 13:56
Lezers,
Ik wil graag jullie aandacht voor het volgende. Het is een heel verhaal, maar zeker wel de moeite waard om door te lezen. Jullie denken wellicht dat ik het verzonnen heb, maar het is bittere waarheid.
Ik werk als binnendienst medewerker bij een fabrikant van klein-metaal die landelijk en internationaal opereert. Het is een relatief klein bedrijf met 15 man in dienst, inclusief de algemeen directeur en management.
Zoals jullie begrijpen zal ik dit anoniem plaatsen en geen namen noemen. Ik hoop dat jullie mijn keuze hierin begrijpen en respecteren.
Ons management zit als volgt in elkaar: een algemeen directeur, een sales- en marketingmanager en een hoofd financiën.
Ik val, samen met mijn buitendienstcollega’s, onder de verantwoording van de sales-en marketingmanager, het overige personeel valt qua verantwoording onder de directeur.
Deze sales- en marketingmanager die ik bij zijn fictieve naam Bart zal noemen is het probleem. Toen ik hier enkele jaren geleden begon met werken leek hij mij een geschikte en prettige man om mee samen te werken en ik heb dit ook in functioneringsgesprekken naar hem uitgesproken.
Echter heeft hij de laatste twee jaar een houding ontwikkeld, die er kennelijk altijd al geweest is maar die ik pas de laatste twee jaar ben gaan inzien en waar ik me aan dood irriteer. Het is zo erg geworden dat ik niks meer van Bart kan dulden en me elke dag dat ik hem zie en/of spreek mezelf in zit te houden en op zit te vreten aan zijn arrogante houding.
Bart heeft namelijk aandelen in het bedrijf gekocht. Prima voor hem, maar hij wilt daar naar eigen zeggen niet mee te koop lopen. Echter in de praktijk verteld hij dit tegen iedere klant iedereen die het maar (niet) horen wilt. Omdat hij aandelen heeft ziet hij zichzelf als mede-eigenaar van het bedrijf en claimt daarom inspraak in alles. Ook in de werkzaamheden en verantwoordelijkheden die onder de directeur vallen. Hij ziet zichzelf als baas en handelt hier dan ook naar. Zo stuurt hij –als het hem uitkomt- andere afdelingen aan en spreekt collega’s van andere afdelingen als iets niet naar zijn zin gaat. Hij schroomt dan ook niet om iemand hierbij op zijn kop te geven als iemand iets niet volgens afspraak gedaan heeft. Echter als de desbetreffende collega hier echt een punt van maakt dan trekt hij zijn handen er vanaf en zegt hij dat die collega dat maar met de algemeen directeur moet opnemen. Wat dus overkomt als ‘wel de lusten, niet de lasten’. Echter valt dit dus niet onder zijn verantwoording.
Hij bemoeit zich dus echt overal mee. Het zou de taak moeten zijn van de directeur om hem te corrigeren en aan te spreken, maar de directeur (we noemen hem fictief Paul in mijn verhaal) is al op leeftijd en zit tegen vervroegd uittreden aan te hikken. Hij zit dus eigenlijk letterlijk zijn tijd uit. Hij is vaker afwezig dan aanwezig en weigert in te grijpen. Ik denk dat hij het wel prima vindt dat Bart allerlei taken op zich neemt, zodat hij het niet hoeft te doen. Paul is een type van bulderen en schreeuwen (letterlijk!), maar ingrijpen ho maar. Hij heeft er een handje van om medewerkers bang te maken door snel te dreigen met ontslag, maar in praktijk blijkt dit vaak alleen maar bangmakerij te zijn.
Problemen die eerder aangekaart zijn met Bart door andere collega’s die moeite met Bart hebben worden niet opgelost door Paul. Ofwel geeft hij het advies om het maar te accepteren zoals het is of hij doet er helemaal niets mee.
Juist omdat Bart aandelen heeft en omdat Paul binnen nu en een paar jaar met pensioen zal gaan, is het geen geheim dat Bart graag op de stoel van de directeur wilt gaan zitten. Hij probeert zich nu al zo in te draaien dat hij al taken overneemt en zoveel dingen buiten Paul om regelt dat het soms dus inderdaad al lijkt alsof hij directeur is.
Bart heeft van nature een erg arrogante houding. Hij zit erg vol van zichzelf. Alles wat hij doet, koopt, heeft, is altijd duurder, beter, groter enz. enz. Alles van een ander is altijd te min, er is niet goed over nagedacht, van geen goede kwaliteit, enfin wordt nooit geaccepteerd als goed genoeg.
Hij draait elk gesprek naar zichzelf toe. Als ik zeg dat ik het druk heb, dan zegt hij meteen dat hij het drukker heeft. Als ik zeg dat ik moe ben, dan heeft hij het erger.
Sterker nog, hij verwacht van zijn mensen dat ze altijd 110% inzetten, want 100% is niet goed genoeg. Als men ziek is dan heeft hij het liefste dat ze nog komen werken, omdat hij dat ook doet. Hij komt dan hier zijn ziektebacillen verspreiden en anderen aansteken om na een paar zieke werkdagen toch maar een paar dagen thuis te zijn, maar schept dan daarna wel op dat hij met een zieke kop toch gaat werken, omdat hij hart voor de zaak heeft.
Ik ben zelf al bij meerdere medische zaken van collega’s betrokken geweest omdat hij die met mij besproken heeft, of omdat hij een medische kwestie met de collega zelf besproken heeft waar ik bij zat. Zo wordt ik hierin meegetrokken. Ik heb me voorgenomen om niets meer over mijn medische achtergrond tegen hem te vertellen, omdat hij dat dus altijd met anderen bespreekt en niets vertrouwelijk houdt.
Hij duldt totaal geen initiatief van anderen . Ook duld hij absoluut geen tegenspraak, ondanks het feit dat hij altijd zegt open te staan voor andere meningen. Als je een eigen mening hebt over iets, al dan niet werk-gerelateerd, dan mag je niet eens uitpraten of toelichten want hij komt met zijn mening tussendoor en verwacht dat je jouw mening aanpast naar die van hem. Hij gaat hier erg ver in.
Hij maakt collega’s en ex-collega’s belachelijk als ze er niet bij zijn. Hij heeft er ook een handje van om aan mij te vragen of ik aan een andere collega iets wil navragen terwijl die collega naast mij zit. Hij kan dat toch ook rechtstreeks zelf vragen?
Even wat andere voorbeelden van mijn “vriend” Bart:
Hij belt mij op vanuit zijn kantoor om koffie te halen voor een klant en voor hemzelf. Terwijl ik daar niet voor ben. Uiteraard doe ik het wel, om van het gezeik af te zijn, maar het gaat niet van harte. Hij kan dat makkelijk zelf doen. Omdat iedereen dat zelf doet als hij of zij een klant ontvangt. Nee hij moet daar weer zijn personeel voor hebben. Als je dan ook nog eens een foutje maakt dan belt hij je nog op om je belachelijk te maken. Waar die klant dan bij zit.
Als je aan hem vraagt om klanten terug te bellen die voor hem hebben gebeld dan doet hij dat vaak niet. Als de klanten dan zelf boos nog een keer bellen dan legt hij de bal terug bij mij. Ik had hem moeten helpen herinneren want hij heeft het altijd zo druk… zegt hij, maar in de praktijk houdt hij anderen van het werk af of hij zit bij Paul op het kantoor te praten over politiek of voetbal.
Als je klaar bent met werken houdt hij je graag aan de praat en zou het liefste nog werk opdragen. Ik sla zelf altijd mijn koffiepauzes over en werk die altijd door, maar het liefste zou hij zien dat je in je vrije tijd doorwerkt. Je komt hierdoor een half uur later (of nog later) thuis maar daar heeft hij geen boodschap aan. Je moet maar hart hebben voor de zaak.
Hij gaat ook wel eens onder werktijd naar de kapper. Want hij moet er representatief uitzien, zegt hij. Ik mag niet onder werktijd naar de kapper hoor…
Hij verdraaid zijn woorden altijd in zijn eigen voordeel. Mensen moeten niet nadenken, dat moeten ze aan paarden overlaten want die hebben een groter hoofd, en hij heeft een ijzersterk geheugen en vergeet nooit iets… altijd in zijn eigen voordeel. Hij vindt zichzelf heel wat.
Als hij werk heeft liggen zoekt hij alleen de leuke werkjes voor hemzelf uit. De rottige werkjes schuift hij af. Hij beloofd van alles, zo zou ik ook een opleiding kunnen volgend voor een specialisatie in mijn werkgebied, maar alles enkel beloftes.
Hij vindt dat hij als manager zijnde zich niet hoeft te verantwoorden naar het personeel. Als ik een uurtje eerder vrij wil moet ik dit bij wijze van in drievoud aanvragen en wordt ik ondervraagd waarom ik vrij wil hebben, wat ik ga doen, met wie, hoe lang dat duurt enz. Hij gaat gewoon een uur eerder naar huis.
Hij behandeld je kleinerend. Alsof je maar een simpele ziel bent en je maar naar hem aan te passen hebt. Het lijkt wel een dictator. Hij gebruikt dan vaak moeilijkere woorden om zijn intelligentieniveau te benadrukken.
Dingen die ooit zijn voorgevallen of al uitgesproken zijn kan hij in een discussie ineens voor je voeten gooien..
Voor de buitendienst draait hij extra de duimschroeven aan. Normaliter zouden ze ca. 4 afspraken per dag hebben, maar hij wilt er minimaal 7 tot 8 hebben. Uitwringen tot en met. Toen hij zelf vroeger de buitendienst deed had hij ook maar 4 afspraken per dag.
Als hij met zijn mobiel aan het bellen is loopt hij het hele pand rond. Dan praat hij ook nog eens ontzettend hard. Ik heb al vaker gezegd dat dit ontzettend storend is omdat ik dan steeds afgeleid wordt. Hier trekt hij zich niks van aan, hij doet het toch gewoon.
Hij trek alles naar zich toe, hij wilt overal zijn mening over uiten en alles moet naar hem aanpassen. Zowel zakelijke dingen als privékwesties. Hij denkt overal verstand van te hebben en met zijn arrogante houding is dit echt verre van leuk.
Ze behandelen mij als een telefoniste “bel die maar en zag maar dat en dat” of “poeier die maar af want ik ben dat vergeten na te kijken” en het leuke is er nu wel echt vanaf.
Hij wilt, hij bepaald, hij doet want HIJ is dé manager… in zijn ogen.
Je moet het eigenlijk meemaken om het echt te kunnen begrijpen, maar ik hoop een goed beeld hiervan te hebben gegeven.
Jullie begrijpen dat je dus maar vaker “ja en amen” zegt om er vanaf te ze zijn, omdat je anders weer in een discussie terecht komt die je toch nooit wint.
En zolang Paul niet ingrijpt en ze elkaar indekken sta je machteloos.
Ik kan nog wel honderd voorbeelden bedenken, maar ik denk dat mijn irritatie wel duidelijk is.
Na het lezen van dit hele verhaal hoor ik graag jullie meningen over Bart en alle adviezen die ik van jullie zou mogen krijgen zijn welkom.
Ik zit me te verbijten en het op te kroppen, maar ik vrees dat het op een verkeerd moment ontploft.
Ik hoor het graag!
Bedankt!
Ik wil graag jullie aandacht voor het volgende. Het is een heel verhaal, maar zeker wel de moeite waard om door te lezen. Jullie denken wellicht dat ik het verzonnen heb, maar het is bittere waarheid.
Ik werk als binnendienst medewerker bij een fabrikant van klein-metaal die landelijk en internationaal opereert. Het is een relatief klein bedrijf met 15 man in dienst, inclusief de algemeen directeur en management.
Zoals jullie begrijpen zal ik dit anoniem plaatsen en geen namen noemen. Ik hoop dat jullie mijn keuze hierin begrijpen en respecteren.
Ons management zit als volgt in elkaar: een algemeen directeur, een sales- en marketingmanager en een hoofd financiën.
Ik val, samen met mijn buitendienstcollega’s, onder de verantwoording van de sales-en marketingmanager, het overige personeel valt qua verantwoording onder de directeur.
Deze sales- en marketingmanager die ik bij zijn fictieve naam Bart zal noemen is het probleem. Toen ik hier enkele jaren geleden begon met werken leek hij mij een geschikte en prettige man om mee samen te werken en ik heb dit ook in functioneringsgesprekken naar hem uitgesproken.
Echter heeft hij de laatste twee jaar een houding ontwikkeld, die er kennelijk altijd al geweest is maar die ik pas de laatste twee jaar ben gaan inzien en waar ik me aan dood irriteer. Het is zo erg geworden dat ik niks meer van Bart kan dulden en me elke dag dat ik hem zie en/of spreek mezelf in zit te houden en op zit te vreten aan zijn arrogante houding.
Bart heeft namelijk aandelen in het bedrijf gekocht. Prima voor hem, maar hij wilt daar naar eigen zeggen niet mee te koop lopen. Echter in de praktijk verteld hij dit tegen iedere klant iedereen die het maar (niet) horen wilt. Omdat hij aandelen heeft ziet hij zichzelf als mede-eigenaar van het bedrijf en claimt daarom inspraak in alles. Ook in de werkzaamheden en verantwoordelijkheden die onder de directeur vallen. Hij ziet zichzelf als baas en handelt hier dan ook naar. Zo stuurt hij –als het hem uitkomt- andere afdelingen aan en spreekt collega’s van andere afdelingen als iets niet naar zijn zin gaat. Hij schroomt dan ook niet om iemand hierbij op zijn kop te geven als iemand iets niet volgens afspraak gedaan heeft. Echter als de desbetreffende collega hier echt een punt van maakt dan trekt hij zijn handen er vanaf en zegt hij dat die collega dat maar met de algemeen directeur moet opnemen. Wat dus overkomt als ‘wel de lusten, niet de lasten’. Echter valt dit dus niet onder zijn verantwoording.
Hij bemoeit zich dus echt overal mee. Het zou de taak moeten zijn van de directeur om hem te corrigeren en aan te spreken, maar de directeur (we noemen hem fictief Paul in mijn verhaal) is al op leeftijd en zit tegen vervroegd uittreden aan te hikken. Hij zit dus eigenlijk letterlijk zijn tijd uit. Hij is vaker afwezig dan aanwezig en weigert in te grijpen. Ik denk dat hij het wel prima vindt dat Bart allerlei taken op zich neemt, zodat hij het niet hoeft te doen. Paul is een type van bulderen en schreeuwen (letterlijk!), maar ingrijpen ho maar. Hij heeft er een handje van om medewerkers bang te maken door snel te dreigen met ontslag, maar in praktijk blijkt dit vaak alleen maar bangmakerij te zijn.
Problemen die eerder aangekaart zijn met Bart door andere collega’s die moeite met Bart hebben worden niet opgelost door Paul. Ofwel geeft hij het advies om het maar te accepteren zoals het is of hij doet er helemaal niets mee.
Juist omdat Bart aandelen heeft en omdat Paul binnen nu en een paar jaar met pensioen zal gaan, is het geen geheim dat Bart graag op de stoel van de directeur wilt gaan zitten. Hij probeert zich nu al zo in te draaien dat hij al taken overneemt en zoveel dingen buiten Paul om regelt dat het soms dus inderdaad al lijkt alsof hij directeur is.
Bart heeft van nature een erg arrogante houding. Hij zit erg vol van zichzelf. Alles wat hij doet, koopt, heeft, is altijd duurder, beter, groter enz. enz. Alles van een ander is altijd te min, er is niet goed over nagedacht, van geen goede kwaliteit, enfin wordt nooit geaccepteerd als goed genoeg.
Hij draait elk gesprek naar zichzelf toe. Als ik zeg dat ik het druk heb, dan zegt hij meteen dat hij het drukker heeft. Als ik zeg dat ik moe ben, dan heeft hij het erger.
Sterker nog, hij verwacht van zijn mensen dat ze altijd 110% inzetten, want 100% is niet goed genoeg. Als men ziek is dan heeft hij het liefste dat ze nog komen werken, omdat hij dat ook doet. Hij komt dan hier zijn ziektebacillen verspreiden en anderen aansteken om na een paar zieke werkdagen toch maar een paar dagen thuis te zijn, maar schept dan daarna wel op dat hij met een zieke kop toch gaat werken, omdat hij hart voor de zaak heeft.
Ik ben zelf al bij meerdere medische zaken van collega’s betrokken geweest omdat hij die met mij besproken heeft, of omdat hij een medische kwestie met de collega zelf besproken heeft waar ik bij zat. Zo wordt ik hierin meegetrokken. Ik heb me voorgenomen om niets meer over mijn medische achtergrond tegen hem te vertellen, omdat hij dat dus altijd met anderen bespreekt en niets vertrouwelijk houdt.
Hij duldt totaal geen initiatief van anderen . Ook duld hij absoluut geen tegenspraak, ondanks het feit dat hij altijd zegt open te staan voor andere meningen. Als je een eigen mening hebt over iets, al dan niet werk-gerelateerd, dan mag je niet eens uitpraten of toelichten want hij komt met zijn mening tussendoor en verwacht dat je jouw mening aanpast naar die van hem. Hij gaat hier erg ver in.
Hij maakt collega’s en ex-collega’s belachelijk als ze er niet bij zijn. Hij heeft er ook een handje van om aan mij te vragen of ik aan een andere collega iets wil navragen terwijl die collega naast mij zit. Hij kan dat toch ook rechtstreeks zelf vragen?
Even wat andere voorbeelden van mijn “vriend” Bart:
Hij belt mij op vanuit zijn kantoor om koffie te halen voor een klant en voor hemzelf. Terwijl ik daar niet voor ben. Uiteraard doe ik het wel, om van het gezeik af te zijn, maar het gaat niet van harte. Hij kan dat makkelijk zelf doen. Omdat iedereen dat zelf doet als hij of zij een klant ontvangt. Nee hij moet daar weer zijn personeel voor hebben. Als je dan ook nog eens een foutje maakt dan belt hij je nog op om je belachelijk te maken. Waar die klant dan bij zit.
Als je aan hem vraagt om klanten terug te bellen die voor hem hebben gebeld dan doet hij dat vaak niet. Als de klanten dan zelf boos nog een keer bellen dan legt hij de bal terug bij mij. Ik had hem moeten helpen herinneren want hij heeft het altijd zo druk… zegt hij, maar in de praktijk houdt hij anderen van het werk af of hij zit bij Paul op het kantoor te praten over politiek of voetbal.
Als je klaar bent met werken houdt hij je graag aan de praat en zou het liefste nog werk opdragen. Ik sla zelf altijd mijn koffiepauzes over en werk die altijd door, maar het liefste zou hij zien dat je in je vrije tijd doorwerkt. Je komt hierdoor een half uur later (of nog later) thuis maar daar heeft hij geen boodschap aan. Je moet maar hart hebben voor de zaak.
Hij gaat ook wel eens onder werktijd naar de kapper. Want hij moet er representatief uitzien, zegt hij. Ik mag niet onder werktijd naar de kapper hoor…
Hij verdraaid zijn woorden altijd in zijn eigen voordeel. Mensen moeten niet nadenken, dat moeten ze aan paarden overlaten want die hebben een groter hoofd, en hij heeft een ijzersterk geheugen en vergeet nooit iets… altijd in zijn eigen voordeel. Hij vindt zichzelf heel wat.
Als hij werk heeft liggen zoekt hij alleen de leuke werkjes voor hemzelf uit. De rottige werkjes schuift hij af. Hij beloofd van alles, zo zou ik ook een opleiding kunnen volgend voor een specialisatie in mijn werkgebied, maar alles enkel beloftes.
Hij vindt dat hij als manager zijnde zich niet hoeft te verantwoorden naar het personeel. Als ik een uurtje eerder vrij wil moet ik dit bij wijze van in drievoud aanvragen en wordt ik ondervraagd waarom ik vrij wil hebben, wat ik ga doen, met wie, hoe lang dat duurt enz. Hij gaat gewoon een uur eerder naar huis.
Hij behandeld je kleinerend. Alsof je maar een simpele ziel bent en je maar naar hem aan te passen hebt. Het lijkt wel een dictator. Hij gebruikt dan vaak moeilijkere woorden om zijn intelligentieniveau te benadrukken.
Dingen die ooit zijn voorgevallen of al uitgesproken zijn kan hij in een discussie ineens voor je voeten gooien..
Voor de buitendienst draait hij extra de duimschroeven aan. Normaliter zouden ze ca. 4 afspraken per dag hebben, maar hij wilt er minimaal 7 tot 8 hebben. Uitwringen tot en met. Toen hij zelf vroeger de buitendienst deed had hij ook maar 4 afspraken per dag.
Als hij met zijn mobiel aan het bellen is loopt hij het hele pand rond. Dan praat hij ook nog eens ontzettend hard. Ik heb al vaker gezegd dat dit ontzettend storend is omdat ik dan steeds afgeleid wordt. Hier trekt hij zich niks van aan, hij doet het toch gewoon.
Hij trek alles naar zich toe, hij wilt overal zijn mening over uiten en alles moet naar hem aanpassen. Zowel zakelijke dingen als privékwesties. Hij denkt overal verstand van te hebben en met zijn arrogante houding is dit echt verre van leuk.
Ze behandelen mij als een telefoniste “bel die maar en zag maar dat en dat” of “poeier die maar af want ik ben dat vergeten na te kijken” en het leuke is er nu wel echt vanaf.
Hij wilt, hij bepaald, hij doet want HIJ is dé manager… in zijn ogen.
Je moet het eigenlijk meemaken om het echt te kunnen begrijpen, maar ik hoop een goed beeld hiervan te hebben gegeven.
Jullie begrijpen dat je dus maar vaker “ja en amen” zegt om er vanaf te ze zijn, omdat je anders weer in een discussie terecht komt die je toch nooit wint.
En zolang Paul niet ingrijpt en ze elkaar indekken sta je machteloos.
Ik kan nog wel honderd voorbeelden bedenken, maar ik denk dat mijn irritatie wel duidelijk is.
Na het lezen van dit hele verhaal hoor ik graag jullie meningen over Bart en alle adviezen die ik van jullie zou mogen krijgen zijn welkom.
Ik zit me te verbijten en het op te kroppen, maar ik vrees dat het op een verkeerd moment ontploft.
Ik hoor het graag!
Bedankt!
