[ archief ] Schoffelen bijstand terecht?

[Isabel1]

Ik denk het voor een deel ook wel sector of beroep afhankelijk is. Artsen of rechters wisselen bijna nooit van baan of werkgever, wegreorganiseren kan is sommige beroepen ook minder.

Maar verder denk ik ook wel dat de meeste banen ook niet meer voor altijd zijn, hoewel ik moet zeggen dat al mijn collega's toch al lang werken op dezelfde plek

[tenormin]

Een baan voor het leven bestaat niet meer, voor dat je het doorhebt is jou functie weg gereorganiseerd en sta je al dan niet met een re-integratie plan op straat.

Die reorganisaties zijn niet van vandaag, hoor. Mijn man mocht in 1984 ineens "buitenspelen", ik in 1992. Nooit verwacht, was een heel stabiel Nederlands beursgenoteerd groot bedrijf met 4800 werknemers. Toen begon wel het grote graaien bij de Raad van Bestuur. En de Commissarissen waren heel Bekende Nederlanders. En nu is de toko in Engelse handen. Wat ervan overgebleven is. Was wel mijn droombaan: 25 jaar lang ging iedere dag met plezier naar mijn werk. Dat was best slikken: ook al 'kreeg' ik 10 bruto jaarsalarissen mee en betaalden zij mijn pensioen door tot 65ste verjaardag; ik miste mijn collega's, alles. Plus de restrictie dat ik niet in dezelfde sector zou mogen werken, mocht ik onverhoopt een baan vinden. Die baan is er nooit gekomen: auto ongeluk en (toentertijd) voor 100% afgekeurd, wat nu niet meer zou gebeuren, althans niet de volle 100% als ik alles zo de laatste jaren heb gelezen.

[czarczar]

Om een situatie zoals boven omschreven voor te zijn hebben het UWV en sommige gemeenten de handen ineen geslagen in de vorm van een "verplicht" traject daarbij worden arbeidsritme, sociale omgang, sollicitatietrainingen, eventueel scholing gegeven en een stageplaats geboden. Schoffelen of andere werkzaamheden in een uitkeringssituatie zijn m.i. terecht want de bedoeling is om je verder te helpen in de samenleving, niet om je te treiteren.

Helaas hebben noch het UWV en noch de gemeentes door dat het een hoop weggegooid geld is, al die verplichte trainingen, scholing en stageplaatsen. Het is gesubsidieerde werkverschaffing met als enige uitwerking dat bedrijven eenvoudige werkzaamheden goedkoop kunnen laten verrichten. Als iemand aan het eind van zo'n traject komt, dan neemt een bedrijf gewoon weer die mensen aan die het traject instappen. Daarbij leveren verplichte trajecten zelden gemotiveerde werknemers op. De resultaten van zo'n traject zijn echt vrijwel nihil en dat weegt niet op tegen de kosten.
Het probleem is dat er een tekort aan aantrekkelijke banen is en een overschot aan mogelijke arbeidskrachten. Als je iemand aan een baan helpt staat daar een ander tegenover die die baan niet heeft, het uiteindelijke resultaat is dus nul. Motiveren van werknemers levert immers geen banen op, verplichte trajecten ook niet.
Wat mij aangaat mag zelfs de sollicitatieplicht worden afgeschaft, je schiet er geen bal mee op. Het kost alleen maar tijd en geld om het allemaal te controleren.

[kweenie]

Ik mis in uw redenatie 1 ding: de factor mens. Ik heb vele kwaliteiten, zelfs zonder (bij-)scholing (je hebt geen instituut nodig om jezelf te bekwamen en ook geen diploma om bekwaam te zijn), maar als ik een tijdje X heb gedaan, dan zou ik graag eens baan Y aannemen. Decennia lang hetzelfde werk en dezelfde werkgever kan enorm gaan vervelen en demotiveren.

Maar juist bij zo'n gewenste verandering kan het goed zijn dat je vaardigheden ook aantoonbaar zijn. En juist een goede manager zou het moeten zien als iemand niet (meer) lekker op zijn plek zit.

Ik vrees dat de helft van de werknemers in NLD liever eens wat anders zou willen doen, maar dat doen ze niet omdat ze vast zitten en de arbeidsmarkt niet flexibel is. Het systeem maakt dat het risico voor zowel werknemer als werkgever te groot is om te veranderen, maar die flexibiliteit hebben we wel nodig om mee te kunnen groeien in de wereldeconomie.

Gedeeltelijk mee eens. Maar een groot deel van de mensen die niet iets anders 'durft' te doen, komt niet eens op het idee dat je ook iets anders zou kunnen gaan doen. Die zien te angsthazen als er ook maar iets aan de functie verandert. Terwijl veel van die mensen na een reorganisatie er ineens achter komen dat er meer is dan het werk waarin ze jaren vastgeroest zaten.

Maar ook hier is het vaak een ingesleten patroon van weinig initiatief vanuit werknemer en een werkgever die het allemaal wel makkelijk vindt en vooral niet stimuleert om verder te kijken.

[czarczar]

Maar juist bij zo'n gewenste verandering kan het goed zijn dat je vaardigheden ook aantoonbaar zijn. En juist een goede manager zou het moeten zien als iemand niet (meer) lekker op zijn plek zit.

Diploma's geven amper inzicht in de vaardigheden van iemand, helaas. Dat komt omdat alle opleidingsinstituten andere belangen hebben dan het garanderen van de vaardigheden van de gediplomeerden. Goede managers kom ik zelden tegen. De meeste managers zijn manager geworden omdat ze voor de rest geen vaardigheden hadden, maar wel een vaste baan.

Maar ook hier is het vaak een ingesleten patroon van weinig initiatief vanuit werknemer en een werkgever die het allemaal wel makkelijk vindt en vooral niet stimuleert om verder te kijken.

De werkgever zit vast aan die werknemer met zijn vaste baan. Het wordt voor de werkgever erg duur van die werknemer af te komen, zo het al lukt. Daarom kijken werkgevers ook wel uit nog iemand in dienst te nemen en zo stagneert de boel dus.
Als je het ontslagrecht flink versoepelt krijg je een veel flexibeler arbeidsmarkt, maar ook zullen er allerlei negatieve effecten optreden. Die zou je dan moeten zien te beperken d.m.v. regelgeving.

[langste adem]

Ik heb ook zoiets van niet-zeuren, en je moet gewoon gaan schoffelen, ook al voelt het beneden je niveau. Het is misschien niet de leukste baan die je kunt bedenken, maar in ieder geval doe je iets terug voor de maatschappij. En op zich is er ook helemaal niets mis mee met dit soort werk, en de kans op een andere baan wordt alleen maar groter, en zeker niet kleiner.
Misschien niet omdat je straks een volleerd schoffelaar bent, maar het is wel een prikkel om nog beter je best te doen op het vinden van een baan. Of liever gezegd om je ervan bewust te maken dat er ook andere banen zijn waarin je misschien nog wel een baan kunt vinden. Ook al zijn dat geen banen in jouw gewenste vakgebied.

Aan de andere kant begrijp ik best je frustratie hierover hoor. Ik zou in jouw geval ook het liefst willen terugkeren naar een soortgelijke functie die je eerst had. En tot iets verplicht worden wat je eigenlijk niet ziet zitten werkt niet echt motiverend nee.

En ook de laatste reacties zijn zeker waar. Heel veel mensen (waaronder ik) zitten niet in jouw situatie en hebben een vaste baan en die mensen hebben dan heel makkelijk praten. En over dat jarenlang "vastgeroest zitten" in eenzelfde bedrijf is ook helemaal waar. En ook al zouden die mensen willen veranderen van baan om meer uitdaging te zoeken is dat tegenwoordig toch een groot risico : bij een nieuwe baan moet je meestal je vaste baan inruilen tegen een tijdelijke baan, en als je verplichtingen hebt (hypotheek, gezin etc) is dat toch een factor die je ervan weerhoudt. Ook dat is niet goed, maar nog wel te begrijpen.

[sjohie]

Persoonlijk vind ik dat TS nou niet echt in de positie is om op voorhand al eisen te stellen aan het systeem wat hem in zijn levensonderhoud voorziet. Net als bij een baan, geldt "wie betaald, bepaald" en niet andersom.

Was dat maar zo, dan zouden er morgen heel veel mensen op straat staan en vervangen worden door meer competente en meer gedreven werknemers. De arbeidsmarkt in Nld is zo vastgeroest als een huis. Probeer als werkgever maar eens af te komen van een slecht-presterende werknemer in vaste dienst. Wat dat aangaat hebben de vakbonden en CAO's weinig goeds gebracht. De helft van de werknemers zou ook liever iets anders gaan doen, maar ja, iedereen zit vast (al was het maar aan een hypotheek), dus iedereen blijft zitten waar hij zit, vaak ontevreden, nukkig, wachten tot het 5 uur is of de vakantiedagen weer aanbreken.

Geloof me maar, dat schoffelen kun je maar beter niet op je CV hebben staan, want je zult er altijd op worden ingeschaald/beoordeeld.

Weet ik zo net nog niet, ik zie plenty mensen van baan wisselen op dit moment, en ook de voorgaande jaren van de crisis. Soms onvrijwillig dóór de crisis, maar niet zelden op eigen initiatief. De proactieve mensen worden daarvoor nog steeds beloond, ook in het huidige (verre van perfecte) systeem. Maar dat zijn duidelijk niet mensen die op voorhand al dingen afwijzen zoals TS toch echt wel wat doet in mijn ogen.